صدا و بیان برای بازیگر

فرمت فایل : word(قابل ویرایش)تعداد صفحات161

پایان نامة تحصیلی جهت اخذ درجة کارشناسی ارشد

رشته کارگردانی(نمایش)

بنام خدا

مقدمه

این رساله درباره جذابترین حرفه­ ها در دنیا است. نیز درباره این است که چگونه بتوانیم زیباترین، متقاعدکننده­ ترین و مؤثرین ابزار صوتی-یعنی صدای انسانی را تولید کنیم.

تأتر هنری است جمعی و وابسته به کار گروهی، و بازیگران مردمانی هستند متکی به کار مشترک. کار بازیگری علیرغم تصور بسیاری اشخاص، بسیار پرزحمت و شاق است[1]. آنان نمی­ توانند مسئولیت خود را تفویض کنند، نمی­ توانند در جریان تمرین و اجرا مرتکب غیبت شوند و بدون همکاری نمی­ توانند کار کنند. مهمتر از همه اینکه نمی­ توانند از زیر بار تمرین­ های شخصی و مطالعه­ ی روزانه شانه خالی کنند.

بازیگران انسانهایی اجتماعی­ اند که باید با خودشان و نقش­ هایشان رابطة متقابل داشته باشند. بدن و صدا باید هماهنگ با یکدیگر حرکت کنند، همچون زمانی که بازیگر با دیگران حرکت و گفتگو می کند. این نکات پیشة بازیگر را هم جذاب می­ سازد و هم بسیار مشکل.

من خود به عنوان بازیگر و کارگردان، و تماشاگر، بسیار دیده­ ام که دانشجویان و مجریان کم تجربه و بعضاً پر تجربه به هنگام اجرای نقش، اجرای کلامی پیچیده که مستلزم طراحی و تربیت بیان است، هراس از نرساندن صدا در سالنی بزرگ، پرداخت خصایص شخصیت، الگوهای متفاوت کلامی، مسئله زمان­ بندی و نیاز به انعطاف صدا، مشکلات عدیده­ ای پیش روی خود می­ یابند. در هرحال خوانندة این سطور- بازیگر- در ارتباط با این مشکلات پیوسته با پرسش­ هایی مواجه است، و این رساله در پی آن است پاسخ­ هایی پیش رو قرار دهد تا هم دانش نظری او را پیرامون مسایل صدا و بیان صوتی بالا ببرد و هم مواد تمرین عملی برای وی تدارک ببیند . حتی بسیاری معلمین مجرب صدا و همچنین بازیگران توانای صحنه به ما یاد آور می­ شوند که بازیگر باید نکاتی پیرامون آواز خو اندن بداند. زیرا آواز خواندن یکی از بهترین راههای تربیت صدا است. خواندن ، حس درک زیر و بمی را تقویت می­ کند، توجه به ضربآهنگ[2] را ملکه ذهن می­ سازد، آگاهی از ضرب را افزایش می­ دهد و موجب روانی و وضوح می­ گردد.

بازیگر باید بیاموزد و آنچنان عمل کند تا به روح تماشاگر دست یابد. کار بازیگر این است که خود را برانگیزد و سرزنده و هوشیار نگاهدارد، نه به خاطر خود بلکه به خاطر تماشاگر. سخن گفتن بخشی از تخیل است، و چنانچه بازیگر درکی از آنچه بر زبان می­ آورد نداشته باشد، یا اینکه در کجا سخن می­ گوید و با چه کسی، صرفنظر از اینکه درست یا نادرست صدا تولید می­ کند، سخن­ اش شنیده نخواهد شد.

نکته مهم دیگری که بازیگر باید به آن بیاندیشد این است که بکوشد تماشاگر را با آنچه می­ گوید درگیر سازد، نه اینکه او را متوجه فنون بیان نماید. فرق است میان به نمایش گذاشتن خلاقیت از راه به کارگیری مهارت، و عرضة مهارت و فن.

بالاتر اشاره کردم که صدا مانند سازی است که باید آنرا نواخت. بازیگر لازم است بتواند این ساز را هم تند و هم کند بنوازد، و در انجام این کار هم فنی باشد و هم با احساس، اما در اینکه کدامیک را بر دیگری مقدم بدارد جای بحث و مجادله نیست-فن وسیله­ ای است برای انتقال هرچه بهتر حقیقت احساس (یا محتوا)، و چنانچه بازیگر بر این گمان باشد که یکی از این دو در الویت است، به راه خطا رفته.

لینک منبع و پست :http://campiran.ir/project-5967-%d8%b5%d8%af%d8%a7-%d9%88-%d8%a8%d9%8a%d8%a7%d9%86-%d8%a8%d8%b1%d8%a7%d9%8a-%d8%a8%d8%a7%d8%b2%d9%8a%da%af%d8%b1/